‘கோவிட் கற்பித்த பாடங்கள்: அடிப்படை சுகாதாரம், மேற்பார்வை மற்றும் பொது சுகாதாரத்தில் முதலீடு செய்யுங்கள்’
மும்பை: உடல் நலம் தொடர்பான செலவினங்களை, இந்தியா காலவரையின்றி குறைத்து வருகிறது; அத்துடன், கோவிட்-19 ஏற்படுத்திய தாக்கங்கள் மீது தனது முழு கவனத்தையும் திருப்பியுள்ளது முன்னாள் மத்திய சுகாதாரத்துறை செயலாளர் கே. சுஜாதா ராவ் தெரிவித்துள்ளார். "தொடர்ந்து விழிப்புடன் நாம் இருக்க வேண்டும். அடிப்படை சுகாதாரம், மேற்பார்வை மற்றும் பொது சுகாதார செயல்பாடுகளில் தொடர்ந்து முதலீடு செய்வது மிக முக்கியம்," என்று அவர் மேலும் கூறுகிறார்.
தற்போதைய நிலையை ஒரு "சோகமான தருணம்" என்று விவரிக்கும் ராவ், சுகாதாரத்திற்கான செலவினங்களை நாம் அதிகரிக்க வேண்டியிருந்தாலும், பொருளாதாரம் மோசமாக பாதிக்கப்பட்டுள்ளது; சமூக பங்களிப்பு உட்பட, நெருக்கடியைச் சமாளிக்க அரசு மீண்டும் முன்னுரிமை அளிக்க வேண்டும் மற்றும் அதிக நம்பகமான, குறைந்த விலையுள்ள வாய்ப்புகளை தேட வேண்டும்; சிறு மற்றும் நடுத்தர மருத்துவ இல்லங்கள் மற்றும் கிளினிக்குகளை நியாயமான விகிதத்தில் இணைக்க வேண்டும் என்று அவர் கூறுகிறார்.
இந்த நேர்காணலில், பொது சுகாதார நிதி என்றால் என்ன, அதை எவ்வாறு திறம்பட நிர்வகிக்க முடியும், கோவிட்-19ல் இருந்து நாம் கற்றுக்கொண்ட பாடங்கள் உள்ளிட்டவை குறித்து விவாதிக்க இருக்கிறோம்.
திருத்தப்பட்ட பகுதிகள்:
தனியார் அல்லது பொது மருத்துவமனையில் நாம் அனைவரும் சுகாதார சேவைகளை அணுகுகிறோம். பொது சுகாதார நிதி எங்கிருந்து வருகிறது? இந்தியா தனது மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் (GDP - ஜிடிபி) மிகக் குறைந்த சதவீதத்தையே - அதாவது 2% க்கும் குறைவாக - சுகாதாரத்திற்கு செலவிடுகிறது என்று மக்கள் கூறுவதன் அர்த்தம் என்ன?
உடல்நலத்திற்காக -அதாவது நேரடி மற்றும் மறைமுகமாக, வீடுகளால் செலவிடப்படுதல், தனியார் துறையால் மருத்துவமனையை அமைப்பதன் மூலமாகவோ அல்லது மருந்துகள் கொடுக்கும் அல்லது எய்ம்ஸ் போன்ற மருத்துவமனைகளை அமைக்கும் திட்டங்களை செயல்படுத்தும் அரசாலோ- மேற்கொள்ளப்படும் அனைத்து செலவினங்களும் மொத்த சுகாதார செலவினமாகும். ஒரு நாடு நியாயமான தரமான சுகாதாரத்தைப் பெறுவதற்கு, அதன் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் குறைந்தபட்சம் 5% செலவழிக்க வேண்டும் என்பது பொதுவான கருத்து , அவற்றில் பெரும்பாலானவை பொது சுகாதார நிதியமாக இருக்க வேண்டும் - அதாவது அரசு வசூலிக்கும் வரிகளில் இருந்து, அதன் வருவாயில் இருந்து செலுத்துகிறது. இங்கே ஒரேயொரு வெளிநாடு நிச்சயமாக, அமெரிக்கா. ஆனால் அமெரிக்காவில் கூட, மொத்த சுகாதார செலவினங்களில் 50%, அதன் பல்வேறு திட்டங்கள் மூலம் அரசால் மேற்கொள்ளப்படுகிறது. எனவே இது அனைத்தும் தனியார் துறையல்ல.
இங்கே, நாம் அதிக செலவு செய்ய வேண்டும் என்று கூறுகையில், இந்தியாவோ ஆரம்பம் முதலே - மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் சுமார் 0.9% முதல் 1.2% வரை மட்டுமே செலவழிக்கிறது. ஒருபோதும் இதற்கு அப்பால் சென்றதில்லை. சில நேரங்களில் நீர் மற்றும் சுகாதாரத்திற்கான செலவினங்களும் இதில் சேர்க்கப்படுகின்றன, ஏனெனில் அவை சுகாதார விளைவுகளைக் கொண்டுள்ளன; எனவே நாம் 1.4% செலவிடுவதாக அதை உயர்த்திக் காட்டுகிறார்கள். ஆனால் உண்மையில், மொத்த சுகாதாரச் செலவினங்களை எடுத்துக் கொண்டால் இந்திய அரசு (சுகாதாரம், ரயில்வே, பாதுகாப்பு, தொழிலாளர் அமைச்சகம் ஆகியன இந்த துறைகள் அனைத்தும் தங்கள் சொந்த இலக்கு குழுக்களின் ஆரோக்கியத்திற்காக செலவிடுகின்றன) மற்றும் மாநில அரசுகளால் பூர்த்தி செய்யப்பட்டது; கடந்த ஆண்டு நமது மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 1.15% செலவிட்டோம். மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 1.2%-க்கும் குறைவாக [சுகாதாரத்திற்கு] செலவிட்ட உலகின் 15 நாடுகளில் நமது நாடும் ஒன்றாகும். இது மிகவும் குறைவானது மற்றும் பெரும்பாலான செலவுகள் சொந்த பணத்தில் வெளியே உண்டாக காரணமாகிறது. அதாவது மக்கள் தங்கள் உடல்நலப் பாதுகாப்புக்கு சொந்த பணத்தை செலவிடுகிறார்கள், எனவே இந்தியாவில் சுகாதாரப்பாதுகாப்பு என்பது மிகக்குறைவு என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள்.
உதாரணமாக, இந்தியாவின் சுகாதாரத் துறையில் 70% தனியார் துறை பிரதிநிதித்துவம் செய்கிறது என்று நாம் கூறுவது செலவினத்தின் அடிப்படையிலான அர்த்தமா?
தனியார் துறை என்பது தனியார் சுகாதாரச் சேவை புரிபவர்கள் - அதாவது மருத்துவமனைகள் மற்றும் சேவையை வழங்குபவர்கள் என்று பொருள். இது இல்லங்களையும் குறிக்கிறது: நான் ஒரு போலி மருத்துவரிடம் சென்று சில மருந்துகளை வாங்குகிறேன், அல்லது தனி பயிற்சியாளரோ, மருந்துக்கடைக்கோ சென்று மருந்துகள் வாங்குகிறேன், அல்லது ஒரு நோய் கண்டறியும் மையத்திற்குச் சென்று எக்ஸ்ரே செய்து முடிக்கிறேன் - இவை அனைத்தும் தனியார் துறை செலவினங்களின் கீழ் வரும். எனவே, தனியார் துறை செலவினம் மொத்த சுகாதார செலவினங்களில் 69% என்று நீங்கள் கூறினால், அது சரியான அர்த்தத்தில் [பணத்தை] செலவழிக்கும் குடும்பங்கள் தான், ஏனெனில் இதில் பாதிக்கும் மேலானவை நோயறிதல் மற்றும் மருந்துகளில் மட்டுமே நடக்கிறது. எனவே, அந்த இரண்டில் அரசு தலையிட்டால், சொந்த பணத்தில் இருந்து செலவுகள் அல்லது தனியார் செலவுகள் குறையும் என்று நம்பப்படுகிறது.
தனியார் சுகாதாரச்செலவினங்களில் இரு அம்சங்கள் உள்ளன: ஒன்று, தனியார் துறையில் சுகாதாரச் சேவை அளிப்பவர்களால் செலவிடப்படுகிறது, மற்றொன்று வீடுகளுக்கு பணம் செலுத்துவதன் மூலம் சேவை மேற்கொள்ளப்படுவது.
சுகாதாரத்துறையானது நீண்ட காலமாக நிதியுதவி செய்யப்பட்டுள்ளது என்று கூறினீர்கள், அதில் விரைவில் மாற்றம் ஏற்படவும் வாய்ப்பில்லை. ஆனால் கோவிட்19 மற்றும் கடந்த நான்கு, ஐந்து மாதங்களில் நாம் அனுபவித்தவற்றை பார்த்தால், பொது சுகாதாரத்தில் அதிக முதலீடு செய்திருந்தால், எப்படி அல்லது எங்கு விஷயங்கள் சிறப்பாகவோ அல்லது வித்தியாசமாகவோ இருந்திருக்கக்கூடும் என்பதற்கான சான்றுகள் என்ன?
நாம் சந்தித்த வேறெந்த நோய் திட்டத்தையும் விட கோவிட்19, ஆரோக்கியத்தின் முக்கியத்துவத்தை, சுகாதாரத்திற்கு எத்தகைய சேதம் விளைவிக்கும் என்பதை முற்றிலும் மையப்படுத்தி இருக்கிறது. நமது மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி சரிந்துவிட்டது. தொற்று மற்றும் அது ஏற்படுத்தும் தாக்கம் இதுதான். அனைத்து அமைப்புகளும் அனைத்து நாடுகளும் இத்தகைய தாக்குதலுக்கு ஆளாகின்றன. எனவே, நாம் தொடர்ந்து விழிப்புடன் இருக்க வேண்டும். மேலும் அடிப்படை சுகாதாரம், கண்காணிப்பு அமைப்புகள் மற்றும் பொது சுகாதாரச்செயல்பாடுகளில் முதலீடு செய்வது மிக முக்கியம் - அவை அரசின் இன்றியமையாத செயல்பாடாகும், ஏனெனில் இது மக்களின் ஆரோக்கியமாகும். தனியார் துறையிடம் ஒப்படைக்கக்கூடிய விஷயமல்ல இது.
பிற நாடுகளுடன் ஒப்பிடும்போது, முடிவெடுப்பதில் காணக்கூடிய பல குறைபாடுகளைத் தவிர கோவிட் தொற்றை கையாள்வதில் இந்தியா சிறப்பாக செயல்படவில்லை என்று நான் சொல்வதற்கான காரணம், நமது சுகாதார முறை மிக பலவீனமாக உள்ளது. நாள்பட்ட குறைந்த பொதுச்செலவினத்தில் நாம் போதிய முதலீடு செய்யவில்லை. பொது சுகாதாரம், முதன்மை பராமரிப்பு, தொற்றுநோய் கட்டுப்பாட்டு திட்டங்களுக்கு நாம் போதியளவு செலவிடவில்லை. உண்மையில், கடந்த மூன்று - நான்கு ஆண்டுகளின் பட்ஜெட் ஒதுக்கீட்டை பார்த்தால், மலேரியா மற்றும் பிறதொற்று நோய்களுக்கான செலவினங்களை சுகாதாரத்திற்காக ஒதுக்கப்பட்ட மொத்த தொகையின் விகிதத்தில் குறைத்து வருகிறோம். எனவே நோய் கண்காணிப்பு ஒரு பலவீனமான புள்ளியாக இருந்து வருகிறது. கோவிட் தாக்கும் போது, அது நம்மை மிகமோசமாக பாதித்துள்ளது. ஏனெனில் தேவைக்கேற்ப யாருக்கும் கிடைக்கும் அளவுக்கு போதுமான சோதனை கருவிகளைக் கூட நம்மால் வாங்க முடியவில்லை. நம்மிடம் போதுமான ஆய்வகங்கள் இல்லை. கருவிகளை சோதிக்க, நமக்கு கிட்களும் ஆய்வகங்களும் இன்றி முழு தாமதம் -- நாம் மார்ச் மற்றும் ஏப்ரல் இரண்டு மாதங்களை வீணடித்தோம் - ஏற்பட்டது. எனவே நாம் மிக பலவீனமாகவும் மோசமாகவும் தான் இதற்கு தயாரானோம். பொது சுகாதார உள்கட்டமைப்பில் நாம் ஒருபோதும் போதியளவு முதலீடு செய்யவில்லை.
கோவிட் 19 நமக்கு தந்த பாடங்கள் -- கண்காணிப்பில் அல்லது சமூக சுகாதார உள்கட்டமைப்பின் அடிப்படையில் அதிக முதலீடு செய்வது -- உட்பட நீங்கள் முன்னோக்கிப் பார்க்க விரும்பினால், அந்த நிதியை எங்கிருந்து கொண்டு வர முடியும் என்று நினைக்கிறீர்கள், நாம் எந்த வகையான பணம் பற்றி பேசுகிறோம்? இரண்டாவதாக, நிதி அணுகலை மேம்படுத்துவதில் அல்லது சுகாதாரத்துக்கான அணுகலை மேம்படுத்துவதில் அல்லது இரண்டிலும் அரசு சிறப்பாக கவனம் செலுத்த முடியுமா?
தற்போதுள்ளது மிக சோகமான தருணம், நாம் உண்மையில் சுகாதாரத்திற்கு அதிக தொகையை முதலீடு செய்ய வேண்டிய நேரம். பணத்தை மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 2.5% அல்லது 3% ஆக இரட்டிப்பாக்குவதன் மூலம் தேவையான உந்துதலை நாம் தருகிறோம். ஆனால் பொருளாதாரம் மோசமாக இருக்கும் காலமும் இதுதான். எனவே ஒருவகையில் அது சாத்தியமில்லை. கடும் சிக்கலில் இருப்பது பொது மட்டுமல்ல, தனியார் துறையிலும் முதலீட்டிற்கான நேரம். ஊரடங்கின் போது அவர்களும் தங்களது மருத்துவமனைகளை இயக்க முடியாத நிலை ஏற்பட்டு, நிறைய இழப்பை சந்தித்தார்கள் இப்போது அவர்கள் கோவிட் வழக்கு சிகிச்சைகளில் மட்டுமே சிக்கித் தவிக்கின்றனர், இதன் விளைவாக [அவர்களுக்கு] ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு நிதிதான் கிடைக்கிறது. எனவே அவர்களும் நிதி நெருக்கடியில் உள்ளனர். ஒருசில சலுகைகள் மற்றும் பொருத்தமான கொள்கை கட்டமைப்பைக் கொண்டு இருப்பதால், அவர்கள் சுகாதாரத்துறையில் செய்யக்கூடிய பண மலைகளுடன் தனியார் துறை அமர்ந்திருப்பதை போல் அர்த்தமல்ல. எனவே நாம் மிகவும் இறுக்கமான சூழ்நிலை இருக்கிறோம்.
இந்த நெருக்கடியான சூழலில், அவர்கள் இதுவரை செய்து வரும் செலவினங்களுக்கு மீண்டும் முன்னுரிமை அளிக்க அரசு முன்வர வேண்டும். பட்ஜெட்டின் பெரும்பகுதி சோதனைக்கருவிகளை வாங்குவதற்கும் ஆய்வகங்களை அமைப்பதற்கும், கோவிட் கையாள்வதற்கும் செல்கிறது; நோய்த்தடுப்பு போன்ற அவர்களின் சொந்த வழக்கமான திட்டங்கள் அனைத்துமே [பாதிக்கப்பட்டு] நிதியுதவியும் பாதிக்கப்பட்டது. எனவே அவர்களிடம் உள்ள இந்த சிறிய நிதியை தந்து, முன்னுரிமை தர வேண்டும். சமூகத்தை ஈடுபடுத்துவதன் மூலம் இன்னும் நம்பகமான மற்றும் குறைந்த செலவு வாய்ப்புகளை கொண்டிருக்கலாம், [மற்றும்] மாற்றத்தை செவிலியர்களிடம் தொடங்குங்கள் - நம்மிடம் உள்ள முழு மனித வளங்கள் மற்றும் தொழில்நுட்பங்கள் மற்றும் சுகாதார அமைப்புகளை மிகவும் மலிவானதாக்க மறுஉத்தி செய்ய வேண்டும்.
உங்களிடம் ஒரு சுத்தமான ஸ்லாட் இருந்து, பல்லாயிரம் கோடியான மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 1.2% முதல் 2% வரை செல்ல முடிந்தால், உங்கள் முதன்மை கவனம் என்னவாக இருக்கும்? நீங்கள் விரும்பும் தாக்கத்திற்காக, அந்த பணத்தை எங்கே செலவிடுவீர்கள்?
ஆரம்ப சுகாதார அமைப்பு - உள்கட்டமைப்பு, மனிதத்திறன் ஆகியவற்றுக்கு நான் உடனடியாக செலவிடுவேன். எபோலா தாக்கியபோது கூட, 5 முதல் 10 சதவிகித புள்ளிகளுக்கு மேல் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியை இழந்த சியரா லியோன் மற்றும் லைபீரியாவுக்கு, நெருக்கடியை எதிர்கொள்ள உதவியாக இருந்தது மருத்துவமனைகள்; அவற்றை அமைக்க முதலீடு செய்யலாம். வெளிநாட்டில் இருந்து வந்த 1 பில்லியன் டாலர் என்பது உதவியல்ல என்பதை உணர வேண்டும். சமூக பங்களிப்பு மற்றும் சமூகம் தலைமையிலான முயற்சிகள் தான் அதைக் கடக்க உதவியது. எனவே மிகவும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் நோய்கள் மற்றும் வைரஸ் தொற்றுகளுக்கு சமூக பங்களிப்பு தேவைப்படுகிறது. நடத்தை மாற்றத்தைக் கொண்டு வருவதற்கு நான் உண்மையில் செலவிடுவேன் - இவை அனைத்தும் முதன்மை பராமரிப்பு இடத்தில் செய்யப்படுகின்றன, எய்ம்ஸ் அல்லது இந்துஜாக்களால் அல்ல. அவை சமூக மட்டத்தில் செய்யப்படுகின்றன, அதற்கு நிறைய பணம் தேவைப்படுகிறது.
எனவே, காலியிடங்களை நான் நிரப்புவேன், பயிற்சிக்காக பணத்தை செலவிடுவேன், மக்களுக்கு சுகாதார வசதி கிடைப்பதைப் பார்த்து, படுக்கை திறனைப் பொறுத்தவரையில் கூட எனது முழு ஆரம்ப சுகாதார சேவையையும் மேம்படுத்துவேன். பீகாரில் இன்று ஒவ்வொரு 7,000 பேருக்கு ஒரு படுக்கை என்றளவில் அணுகல் இருப்பதை நீங்கள் உணர வேண்டும். கிராமப்புறங்களில் கோவிட் பரவினால், அது நமக்கு உதவப் போவதில்லை. பிற முதலீடுகளுக்கு வருவதற்கு முன், நாம் நமது முதன்மை பராமரிப்பு மற்றும் மாவட்ட மருத்துவமனைகளை வடிவமைப்பது மிக முக்கியமானது.
இதை நான் எங்கே பெறுவேன்? தனியார் துறையில் சிறிய மற்றும் நடுத்தர மருத்துவ இல்லங்களை இணைப்பேன். அவர்கள் அங்கே இருக்கிறார்கள், முதலீடு செய்திருக்கிறார்கள். நான் அவர்களுடன் நியாயமான விகிதத்தில் பேச்சுவார்த்தை நடத்துவேன், அரசுடன் இணைந்து பணியாற்றக் கோருவேன் - அத்துடன் நான் தனியாகச் செல்வதை விட, தனியாக அரசுடன் பணியாற்றுவதை விட, மிக விரைவாக திறனை அதிகரிக்கிறோம்.
திறன் உள்ளது என்று - குறிப்பாக ஆரம்ப சுகாதார மைய மட்டத்தில் அல்லது கிராமப்புற அல்லது மாவட்ட அளவில் உள்ளதாக நீங்கள் சொல்கிறீர்கள். ஆனால் அந்த திறனைப் பயன்படுத்துவது அல்லது ஒத்துழைப்பது என்பது மிகவும் முக்கியமானது. அது சரியானதா?
தனியார் துறையில், சிறிய நர்சிங் ஹோம்களுக்கு நாம் திறம்பட ஒத்துழைப்பு தரவில்லை. ஆனால், ஒரு சில சலுகைகளுடன், அவற்றை செயல்படுத்த விரும்பும் குறைந்தபட்ச தரங்களுக்கு நாம் கொண்டு வர முடியும் என்று நினைக்கிறேன். மேலும் அவர்கள் கள அளவில் நல்ல பங்களிப்பாளர்களாக மாறக்கூடும்.
சுகாதார அணுகல் பிரச்சினையை ஓரளவிற்கு இது சரிசெய்யும் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா?
ஆமாம். அப்பல்லோக்கள் அல்லது கார்ப்பரேட் துறை மருத்துவமனைகளை அந்த அர்த்தத்தில் நான் பார்க்க விரும்பவில்லை, ஏனென்றால் அவை முழு தனியார் துறையிலும் 3-4% மட்டுமே. அவர்கள் இதில் முக்கிய வீரர்கள் அல்ல. நிச்சயமாக, நமக்கு ஆக்ஸிஜன் மற்றும் வென்டிலேட்டர்கள் தேவைப்படாவிட்டால் - அதுதான் மூன்றாம் நிலை பராமரிப்பு சிகிச்சை, அது தனி. ஆனால் அடிப்படை சுகாதாரப் பாதுகாப்பு, அடிப்படை மருத்துவர்கள் உண்மையில் தனியார் மற்றும் பொதுத்துறையில் உள்ளனர், நான் அவர்களை மிக தீவிரமாகவும் கற்பனையோடும் பயன்படுத்துவேன். இன்று நமக்குத் தேவை கற்பனை - பணம் மட்டுமல்ல. உண்மையான தரவை அடிப்படையாகக் கொண்டு கற்பனை வளத்தை செய்வதன் வாயிலாக பாய்ச்சல் வர வேண்டும்.
இத்தாலி, இங்கிலாந்து, அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளும் தங்கள் சுகாதார அமைப்புகள் மீது பெரும் தாக்குதல்களை சந்தித்துள்ளன. ஒரு சாதாரண நபராக நான் அவர்களை பார்த்தால், இந்த நாடுகள் சில சிறந்த சுகாதார அமைப்புகளைக் கொண்டிருப்பதாகத் தெரிகிறது. இந்த நாடுகளும் ஏன் பாதிக்கப்பட்டுள்ளன, அதே நேரத்தில் சுகாதாரப் பாதுகாப்பு குறைவாக உள்ள இந்தியா மிகவும் மோசமாக பாதிக்கப்படாமல் போகக்கூடும் அல்லவா?
நீங்கள் மூன்று நாடுகளைக் குறிப்பிட்டுள்ளீர்கள், அது ஒரு நல்ல எடுத்துக்காட்டு. உங்களுக்கு நினைவிருக்குமானால் இத்தாலியில் கோவிட் கவனக்குறைவால் நேரிட்டது. வுஹானில் இருந்து சீனர்களை தொடர்ந்து வர அனுமதித்தனர். ஆஸ்திரேலியாவும் நியூசிலாந்தும் சரியான நேரத்தில் செய்ததைப்போல, அவர்கள் எல்லைகளை மூடவோ, தடுக்கவோ இல்லை. எனவே தொற்று ஒருமுறை பரவி பிடித்துக் கொண்டால், அது மோசமான பிடியாகிறது. உண்மையில், இத்தாலியில் அதிகம் பாதிக்கப்பட்டுள்ள மாகாணத்தில் மிகப்பெரியவர்களும்- 80 முதல் 85 வயதுடையவர்கள் உள்ளனர். எனவே, இத்தாலிக்கு ஒரு மக்கள்தொகை கோணம் இருந்தது மற்றும் அவர்களின் எல்லைகளை மூடுவதற்கான பொருத்தமான முடிவுகளை எடுப்பதில் அவர்களின் ஆரம்ப கவனக்குறைவு இருந்தது.
இங்கிலாந்தில், தொற்று தொடர்புடையவர்கள் மறுக்கப்பட்டனர். நீண்ட காலமாக பிரதமர் [எப்படி] நோய் எதிர்ப்பு சக்தியை பெற வழி இருக்கும், [எந்த] ஊரடங்கும் [அல்லது] எந்த முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கையும் தேவையில்லை என்பது பற்றி பேசிக் கொண்டே இருந்தார். ஆனால் சிக்கலை உறுதியான பின்னர், இன்று அவை மிகவும் கட்டுப்படுத்தப்பட்டுள்ளன, மேலும் அவர்கள் செயல்பட முடிவு செய்தபிறகு, அமெரிக்காவுடன் ஒப்பிடும்போது மிகச் சிறந்த செயல்திறன் மற்றும் விளைவுகளைக் காட்டியுள்ளனர்.
அமெரிக்கா பெருமளவில் பாதிப்பை எட்டிவிட்டது; ஏனென்றால், அவர்கள் ஒருபோதும் தடுப்பு மற்றும் முதன்மை சுகாதாரத்துறையில் போதிய முதலீடு செய்யவில்லை. இது அனைத்தும் மருத்துவமனை சார்ந்த, காப்பீட்டு அடிப்படையிலான மருத்துவமனை பராமரிப்பு உந்துதல் கொண்ட சுகாதார அமைப்புகளாகும். நீங்கள் நோய்வாய்ப்பட்டீர்கள், நான் உங்களை குணப்படுத்துகிறேன். ஆனால் இது அவர்களின் சொந்த தடுப்பு மற்றும் ஊக்குவிக்கும் சுகாதார பராமரிப்பு முறை - இது முதன்மை கவனிப்பின் நிறமாலையில் விழும் - எப்போதும் ஒரு பிரச்சினையாகவே உள்ளது. பொது சுகாதாரம் என்பது அவர்கள் உண்மையில் அதிக கவனம் செலுத்தாத ஒன்று. அதற்கு மேல், மோசமான தலைமை; அவர்கள் சி.டி.சி [நோய் கட்டுப்பாடு மற்றும் தடுப்பு மையங்களை] அனுமதிக்கவில்லை… அமெரிக்கர்களுக்கு நிபுணத்துவம் இல்லாதது போலவும், அவர்கள் எங்கு செல்வது என்று தெரியவில்லை போலவும் இல்லை. வேறு பல அரசியல் பரிசீலனைகள் நுழைந்து ஒரு குழப்பத்தை ஏற்படுத்தின.
நீங்கள் தனிநபர் தரப்பு நிதியை பார்த்தால், சுகாதார நெருக்கடி நிலையை எதிர்கொள்ளும் எவரையும் பாதுகாக்க, காப்பீடு என்பது ஒரு வழியாகும். நம்மிடம் அத்தகைய ஒரு அமைப்பு உள்ளது, அதை மேம்படுத்த முடியுமா?
நீங்கள் கவனித்தால், ஆயுஷ்மான் பாரத் மூலமாகவோ அல்லது அரசு நடத்தும் சுகாதார காப்பீட்டு திட்டங்கள் மூலமாகவோ - சுகாதார பாதுகாப்பு வலையை ஏழை மக்கள் மத்தியில் கொண்டு சேர்ப்பதில் அரசு மிகச்சிறப்பாக செயல்பட்டுள்ளது. உதாரணமாக, ஆந்திராவில், 90% மக்கள் (ஏழைகள் மட்டுமல்ல) 2-3 லட்சம் ரூபாய்க்கு காப்பீட்டில் உள்ளனர்; மேலும் இது அடிப்படை மற்றும் இரண்டாம் நிலை சுகாதார சேவைகளை வழங்குவதில் மற்றும் சில நடைமுறைகளில் மூன்றாம் நிலை பராமரிப்புக்கு கூட அதிக தொகை வழங்குகிறது.
ஆனால், உண்மையில் மீண்டும் என்ன நடக்கிறது என்றால், நாம் முறையாக பணம் செலுத்தவில்லை, மேலும் அவர்கள் சமர்ப்பித்த உரிமைகோரல்களை நீங்கள் திருப்பிச் செலுத்துவதற்கு ஒரு வருடம் காத்திருக்க தனியார் துறைக்கு பணம் இல்லை. எனவே ஒட்டுமொத்தமாக, முதலீடு அதிகரிக்க வேண்டும். கேரளாவில், அவர்கள் தங்களது சொந்த விநியோகத் தரப்பை அதிகரிக்க, கோரிக்கை தரப்பு நிதியுதவியைப் பயன்படுத்தினர். அவ்வகையான ஆக்கபூர்வமான பயன்பாட்டை உருவாக்க முடியும். ஆனால் நாம் அந்த வழியைப் பயன்படுத்தினாலும், தனியார் துறை வழங்குநர்களுக்கு செலுத்த நமக்கு இன்னும் கொஞ்சம் பணம் தேவைப்படும். எனவே உங்கள் ஒட்டுமொத்த பொது முதலீட்டை அதிகரிக்க வேண்டும் என்று அடிக்கோடு உள்ளது.
நிதியுடன் (காப்பீட்டு தயாரிப்புகள் போன்றவை) அல்லது ஆரோக்கியத்துடன் (டெலிமெடிசின் போன்றவை) இணைந்து - தொழில்நுட்பம் எவ்வாறு இந்த விஷயங்களை எளிமையாக்குகிறது மற்றும் நமக்கு சிறப்பாக களமிறங்குகிறது?
தொழில்நுட்பம் நிச்சயமாக [உதவ] முடியும். குறிப்பாக, டெலி-மெடிசினுக்கு மிகப்பெரிய திறன் உள்ளது. இவை அனைத்துமே இல்லை, ஆனால் உண்மையில் தொழில்நுட்பத்தால் எல்லைகள் மங்கிவிட்டன. ஏனென்றால் 300 மைல் தொலைவில் அமர்ந்திருக்கும் ஒரு நிபுணரை நீங்கள் அணுகலாம், அது ஒரு பெரிய நடவடிக்கையாகும்.
எனவே, தொழில்நுட்பம் என்பது கிராமங்களில் உள்ள ஒரு சுகாதார ஊழியருக்கு ஐபாட்களை வழங்குவது மட்டுமல்ல, கிராம மட்டத்தில் பயன்படுத்தக்கூடிய விரைவான கண்டறியும் கருவிகளுக்கு இதைப் பயன்படுத்துதலும் ஆகும்; சரியான நேரத்தில் ஒரு நிபுணர் ஆலோசனையை அணுக டெலிமெடிசின் பயன்படுத்த வேண்டும் - இவை அனைத்தும் செலவு சேமிப்பு. விரைவான நோயறிதல் சாத்தியமாகும், எனவே சிறந்த சிகிச்சையும் விளைவுகளும் சாத்தியமாக்குகிறது.
எனவே தொழில்நுட்பம், பொது நிதியளிக்கப்பட்ட சுகாதார காப்பீட்டுடன், ஒரு உண்மையான பரவலாக இருக்கலாம். ஏனெனில், மக்கள் தங்கள் சொந்தப் பணத்தை செலவழிக்க வேண்டியதில்லை, மருத்துவமனைகளிடம் வர்த்தகம் செய்ய வேண்டும் அல்லது நோயறிதல் மையங்களுக்குச் சென்று தேவையற்ற சோதனைகளைச் செய்ய வேண்டும், மற்றும் தேவையற்ற மருந்துகள் மற்றும் பல வாங்கலாம். எனவே செலவினம் மருந்துகள், நோயறிதல் மற்றும் தொழில்நுட்பம் ஆகியவற்றில் இருக்க வேண்டும், அது உங்களுக்கு சுகாதார சேவையை அணுகும்.
நாம் செலவினங்களை அதிகரிக்கிறோம் என்று வைத்துக் கொள்வோம், இது சிறந்த முதன்மை பராமரிப்புக்கான வழியைக் கண்டுபிடிக்கும், மேலும் தனியார் துறையுடன் இணைந்து பணியாற்றுவதற்கான திறனை அதிகரிக்க முடிகிறது. பொது சுகாதார அமைப்பில் அதிக நம்பிக்கையை எவ்வாறு உருவாக்குவது?
எங்கு இருந்தாலும் சிறந்த தரத்திலான பராமரிப்பையே நாம் வழங்கி இருக்கிறோம், இதில் நம்பிக்கை உள்ளது. அரசு திட்டங்களில் பல வெறுப்பு மனப்பான்மை உள்ளது. ஆனால் அதுபற்றி சற்று சிந்தியுங்கள். மலேரியா, காசநோய், எச்.ஐ.வி / எய்ட்ஸ், தாய் மற்றும் குழந்தை பராமரிப்பு - இவை அனைத்துக்குமான சிகிச்சை நாட்டின் ஒவ்வொரு குடிமகனுக்கும் இலவசமாக அரசால் வழங்கப்படுகிறது. தடுப்பூசி-தடுக்கக்கூடிய 12 நோய்களுக்கான நோய்த்தடுப்பு மருந்துகள் பொதுவில் ஒவ்வொரு குடிமகனுக்கும் இலவசமாக உள்ளது.
எனவே, பொதுத்துறை - அதன் சிறிய ஆதாரங்களுடன் - நிறைய செய்து வருகிறது. மூலதன உள்கட்டமைப்புக்கு மேலும் 1% [செலவு] தேவைப்படுகிறது மற்றும் தேவையான அனைத்து வசதிகளிலும் முக்கிய நபர்களை நியமிக்க வேண்டும் என்பதே இதன் பொருள். இங்குதான் நாம் குறுகியதாக இயங்குகிறோம். எனவே சேவைகளின் நம்பகத்தன்மை அல்லது வழங்கல் இருக்கும்போது, மக்கள் வருவார்கள். ஆனால் உங்களிடம் ஒரு வசதி இருந்தாலும் மருத்துவர் அல்லது மருந்துகள் இல்லையென்றால், நம்பிக்கை எவ்வாறு உருவாகும்? எனவே இவை பட்ஜெட் திட்டத்திற்கு உட்பட்டவை என்று நான் நினைக்கிறேன்: நிதிகளை அதிகரித்தல், அமைப்புகளை உருவாக்குதல், மக்கள் வருவார்கள். என் மனதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை.
நீங்கள் சுகாதார செயலாளர் பதவியை வகித்துள்ளீர்கள், நீங்கள் இந்த விஷயத்தில் ஆழ்ந்த ஆர்வம் கொண்டுள்ளீர்கள், மேலும் ஒரு புத்தகத்தையும் எழுதியுள்ளீர்கள். பொது சுகாதாரம் எதை வழங்க முடியும் என்பதையும், மக்கள் ஏன் அதை நம்ப வேண்டும் என்பதையும் உங்களுக்கு நம்பிக்கையூட்டும் ஒன்று அல்லது இரண்டு நிகழ்வுகளை எங்களிடம் கூறுங்கள்.
எச்.ஐ.வி / எய்ட்ஸ் மற்றும் போலியோ ஒழிப்பு ஆகிய இரண்டிலும் நான் நேரடியாக ஈடுபட்டிருப்பது அதிர்ஷ்டம், இவை நாட்டின் மிகப் பெரிய இரண்டு பொது சுகாதார முயற்சிகள். எச்.ஐ.வி / எய்ட்ஸ் பாதிப்பு மிக அதிகமாக சரிந்த நாடுகளில் நாமும் ஒன்று. உலகில் இன்னும் இதற்கு சிகிச்சை இல்லை. இந்த நிகழ்வை 70% குறைத்துள்ளோம், அது ஒரு உள்நாட்டு உத்தியை கொண்டு. இன்று, ஏ.ஆர்.டி. [ஆன்டிரெட்ரோவைரல் தெரபி] மருந்துகளில் சுமார் 1 மில்லியன் மக்களுக்கு தந்துள்ளோம். இது, நாம் பெருமைப்படக்கூடிய ஒரு குறிப்பிடத்தக்க சாதனை என்று நான் நினைக்கிறேன். மேலும் போலியோவை ஒழிப்பது சிறிய விஷயமல்ல. ஒரே நாளில், ஒரு குறிப்பிட்ட நேரத்தில், லட்சக்கணக்கான குழந்தைகளுக்கு தடுப்பூசி போடுவதை நீங்கள் கற்பனை செய்ய முடியுமா?
இது ஒரு குறிப்பிடத்தக்க சாதனை என்று நான் நினைக்கிறேன், இது ஒரு அரசு எட்டக்கூடிய அகலம், ஆழம் மற்றும் செயல்பாடுகளின் கால அளவைக் குறிக்கிறது. இந்த இரண்டு திட்டங்களிலும் அரசை தவிர எந்தவொரு தனியார் துறையினாலும் அல்லது யாராலும் செய்து முடிக்க முடியாது. நம்மிடம் அறிவு இருக்கிறது, இந்தியாவில் அனுபவமும் திறமையும் திறனும் உள்ளது. இந்த அனுபவத்தை நாம் பயன்படுத்தி இருந்தால், கோவிட் தொற்றில் நாம் இவ்வளவு மோசமாக செய்திருக்க வேண்டி இருக்காது. இந்த குறிப்பை நான் நிறைவு செய்ய பயப்படுகிறேன், ஆனால் ஒரு தொற்று நோய் அல்லது ஒரு பொது சுகாதார பிரச்சினையை கையாள இயலாத அடிப்படையில் இந்தியா இரண்டாவதாக இருப்பதாக நான் நினைக்கிறேன். நாம் இவ்வளவு காலம் புறக்கணித்திருப்பது மட்டுமே; அந்த புறக்கணிப்பு அதன் சொந்த விளைவுகளைக் கொண்டுள்ளது, அதைத்தான் நாம் இன்று காண்கிறோம்.
உங்களின் கருத்துகளை வரவேற்கிறோம். கருத்துகளைrespond@indiaspend.org. என்ற முகவரிக்கு அனுப்பலாம். மொழி, இலக்கண நடை கருதி அவற்றை திருத்தும் உரிமை எங்களுக்கு உண்டு.